หนึ่งจูบ หนึ่งหยดน้ำตา หนึ่งคนที่ตามหา&

หนึ่งจูบ หนึ่งหยดน้ำตา หนึ่งคนที่ตามหาชั่วชีวิต

โดย ควันบุหรี่

มองไปเห็นรูปเล่มและถ้อยคำนี่ อดไม่ได้จะหยิบหนังสือเล่มนี้ติดมือมาเปิดอ่าน

อยากจะรู้ว่า ว่าคนเขียนเขาเขียนแนวไหน ทำไม?

ลองฟังดูนะคะ

บางถ้อยคำ จากคนเขียน

"เคยพบบางคนมีชีวิตเปลี่ยวเหงา

แต่ไม่อนุญาติให้ตัวเองร้องไห้"

เคยพบบางคนนั่งดื่มในร้านเหล้าเล็กๆ ใต้แสงไฟซีดๆ และเศร้า ฟังเพลงบลูส์

ทอดตาเฉยเมยมองกลุ่มหญิงสาวที่โต๊ะบิลเลียด และหัวใจฝันไกล

เคยพบคนบางคนบนชานชลาสถานีรถไฟ บนรถอเมริกันปี 60 บนรถเมล์เที่ยวสุดท้าย

คืนฝนตก บนรถไฟในโบกี้สุดท้ายที่เบียดแน่นบนเรือข้ามฟาก บนอานมอร์เตอร์ไซด์

บนบาทวิถี ทุกคนเดินทาง

บางคนข้ามไปค้นหาอีกด้านหนึ่งของชีวิต ด้วยยานพาหนะส่วนตัว - เฉพาะตัว

บางคนนั่งเฝ้ามองสะพานทอดข้ามแม่น้ำ

แต่มีเคยที่จะกล้าก้าวข้ามไปยังอีกฝั่งของเมือง

บางครั้งเราก็ลุ่มหลงที่จะเขียนภาพจากชีวิตจริงของผู้อื่นด้วยเส้นสี รอยแปรง และรูปทรง

ที่ไม่เหมือนจริง ด้วยเพราะรู้สึกว่าบางอย่างนั้น หม่นเหงาเกินกว่าจะเขียนให้เป็นภาพเหมือนจริง

ทางรถไฟที่เปบี่ยวกลางแดดบ่าย เสียงโศกของบิลลี่ ฮอลิเดย์ ถนนสีน้ำเงินหมาดฝนในยามเช้า

ตะเบบูญ่าปลิวร่วงสู่พื้น.......บางอย่างเหล่านั้นสั่นสะเทือนโมงยามของเรา

คุณคงเคยเป็นคนที่เ้ฝ้ามองและสงสัย แต่ก็ใช่ว่าจะต้องการคำตอบจากทุกภาพนิ่ง

เคลื่อนไหวที่อยู่ในสายตาคุณ ฉันเองก็เช่นกัน

ฝากจูบให้ดวงตาทุกคู่ที่กรุณาอ่าน

".... ควั่นบุหรี่ ......"

และประโยคที่ว่า

อยากเปียกปอน และลุกใหม้ อยู่ในดวงตาคุณ

อารัยจาเศร้าขนาดนี้ ไม่เป็นเจ้าของไม่ได้แล้ว อิอิ

ลองฟังความเห็นของคนอื่นบ้าง

เรื่องของเรื่องคือเพิ่งจาอ่านหนังสือมา

เศร้าจัง...เป็นหนังสือบทกวีของตะวันตกอ่ะค่ะ แอบเศร้านิดหน่อย

บทกวีที่อ่านไม่ได้เกี่ยวกับความรักหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วกลับนึกถึง

ด้วยเหงาๆ ด้วยมั้ง เหงาจริงๆนะ

"เคยพบบางคนมีชีวิตเปลี่ยวเหงา แต่ไม่อนุญาติให้ตัวเองร้องไห้"

   เศร้าเนอะ บางทีเราก็อยากที่จะเขียนเรื่องราวความรัก เป็นตัวหนังสือ

แบบเป็นเรื่องเป็นราว แต่อาจเพราะบางที เรื่องราว และความรู้สึกในใจ

มันเศร้าเสียจนไม่มีอักษรตัวไหนสามารถที่บรรยายได้ตรงใจ

ทั้งๆ ที่ทุกอย่างก็ผ่านไป แต่คงเป็นเป็นเค้าคนเดียวที่ลืม

และเรา...ก็เป็นเพียงคนเดียวเช่นกันที่ไม่คิดจะลืม

   บางทีเรื่องของความรักเนี่ย มันก็ดูเหมือนยากเนอะ

ทั้งที่จริงแล้ว ง่ายเพียงนิดเดียว เพียงแค่คนสองคน มีความรู้สึกดีๆให้กัน

แต่มันอยู่ที่ว่า ความรู้สึกดีๆ นั้น บางที...อาจไม่เหมือนกันก็ได้

   รักแบบเพื่อน รักแบบพี่น้อง...หรือว่ารักแบบคนรัก

และเมื่อความสัมพันธ์นั้นได้จบลง มันก็อยู่ที่ว่า เราจะเหลืออะไรไว้บ้าง

ความรู้สึกดีๆ ความสนิทสนม ความใกล้ชิด หรือว่าความผูกพัน

หากเป็นได้จริง คงไม่มีใครต้องการที่จะให้ความรักนั้นจบลงแน่

แต่เราสามารถที่จะเลือกได้หรือ ว่าเราต้องการให้ความรักนั้นจบลงแบบไหน

คนที่เคยรัก คนที่เรารัก เค้าจะเป็นอย่างที่เราต้องการได้หรือ

หากเรายังยืนยัน ว่าเรายังคงต้องการความรักนั้นอยู่ จะมีวิธีใด Huh

เมื่อความรักจบลงสิ่งที่เราควรเก็บ ไม่ใช่ความเจ็บช้ำแต่เป็นความทรงจำดีๆ

เมื่อเราได้พบคนที่เราตามหา พบคนที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มที่เราฝังใจ

เป็นความโชคดีไม่ใช่หรือ กับการได้พบใครสักคน ซึ่งเป็นคนที่รอคอย

เป็นความโชคดี ที่อย่างน้อย เราก็รู้จักความรัก และรู้จักความสูญเสีย

รู้จักซึ่งความสุข น้อยคนนักที่จะได้พบกับความรัก ที่เราเรียกมันว่า "รักแท้"

ถ้าเราได้พบ แม้มันจะไม่สมหวัง อย่าคิดว่า ความรักไม่ได้เรื่อง

อย่าคิดว่า ความรักทำให้เราเจ็บ เพราะนั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของมันต่างหาก

แท้จริงแล้ว ความรักสร้างทุกความรู้สึกที่มีให้กับเราได้...รอยยิ้ม...น้ำตา

จะไม่ร้องไห้ให้กับความรัก เพราะความรักไม่ได้ทำให้เราเสียใจ

เราเสียใจ เพราะตัวเราเอง ร้องไห้ให้กับหนึ่งจูบ

ร้องไห้ให้กับหนึ่งคนที่เราตามหามาชั่วชีวิต

ร้องไห้ให้กับหนึ่งคนที่หลุดลอยไป และไม่มีโอกาสหวนคืน

เรื่องนี้จึงมีชื่อว่า หนึ่งจูบ..หนึ่งหยดน้ำตา...หนึ่งคนที่ตามหาชั่วชีวิต

โชคดีนะคะ...ขอให้เธอได้พบคนที่เธอฝันหา

เราไม่ได้บังเอิญมาพบกันหรอก หากแต่เป็นโชคชะตา

ฉันไม่ได้สั่งหัวใจให้รักเธอ แต่นั่นคือโชคชะตา

มันเกิดขึ้นแล้ว เหมือนกับตอนเริ่มปาดพู่กันแรกลงบนผืนผ้าใบ

ระหว่างเรา...การเดินทางรอนแรมได้จบสิ้น

รักฉันได้ไหม

แม้ไม่มากเท่าที่ฉันรักเธอ

กอดฉันได้ไหม

แม้ในใจเธอยังคงโหยหาใครอื่น

เราพบกันแล้ว แม้มิได้ตามหากัน

ฉันกลัว..ว่าชีวิตจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองแก่ฉัน

ขอบคุณ คุณควั่นบุหรี่และทีมงาน และขอบคุณหนูกิ๊ฟ จาก Sunflower.blogbkk